Η εικόνα που βλέπετε είναι μέσα στο κέντρο της Αθήνας όσο και αν αυτό σας φαίνεται περίεργο.
Στο Νοσοκαμείο Παίδων Αγία Σοφία, πίσω από το κεντρικό κτίριο υπάρχουν κάτι μικρά σπιτάκια με κεραμύδια και ξύλινα παράθυρα...
Μερικά έχουν ανακαινιστεί και εξυπηρετούν διάφορες υπηρεσίες του νοσοκομείου, άλλα είναι αποθήκες,. Εκεί είναι γεμάτο δέντρα, δεν ακούς το θόρυβο του δρόμου και νιώθεις τη βροχή μέχρι το κόκαλο...
"Smelling rain..."
Size: 21 x 28 cm / Montval 300 grm.
34 σχόλια:
Κι θα έλεγα πως οι στέγες μου θυμίζουν εκείνες των κτιρίων του Παρισιού!
Ωστέ έχουμε και τέτοιες στην Αθήνα ε;
Πολύ όμορφο!
Τα φιλιά μου!
Καλημέρα Νατάσσα, καλώς ήρθες στο μπλογκόσπιτο μου...
οι στέγες, ναι, τώρα που το λες...
δουλεύοντας το έργο μπορεί και να βγήκε αυθόρμητα η λατρεία που έχω γι αυτή την πόλη...
Μου αρέσει αυτό το μπεζογκριζοπρασινοκάπως πάνω στο μωβ...
Κωνσταντίνε,
εντυπωσιακή η ονομασία της απόχρωσης....
μήπως να συνεργαστούμε στο λεξικό??
άλλη μια όμορφη δημιουργία. αυτό που με τραβάει είναι ο καταπληκτικός ουρανός
τι ήθελες και είπες απο που είναι βρε παιδάκι μου
(το δέντρο μ'αρέσει πολύ)
και πως γίνεται να βάζεις τόσο μεγάλη φωτογραφία ;; αν είναι εύκολο να με πείς παρακαλώωωωω
Και τη βροχή την ένιωσα και τη μελαγχολία... Μοναδική μου καλλιτέχνιδα! Θα τα πούμε σύντομα, φιλιά!
Βαγγέλη, νομίζω πως είναι στα χρώματα σου??
Ξωτικούλη μου,
σου χάλασα το όνειρο???
λυπάμαι τόσο...
η μεγάλη φωτογραφία είναι επιλογή μέσα από την ανάρτηση.
Μαράκι μου, σε ευχαριστώ και περιμένω τηλ.
Αθήνα. Μια ανάσα ο ήλιος απ' τη βροχή, ο θόρυβος απ' την ηρεμία, τα κακόγουστα κτήρια απ’ τα σπιτάκια με τα κεραμίδια.
Πολύ όμορφα μυρίζει η βροχή σου…
ΜΥΡΙΣΕ ΒΡΟΧΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ...ΑΥΤΟ ΕΝΙΩΣΑ ΜΑΡΙΕΛΑ ΚΥΤΤΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ .....
Στεργιανή ζάλη,
όλα μια ανάσα δρόμος...
ευχραιστώ!
Ανώνυμος,
χαίρομαι πραγματικά που ένα έργο μάλλον μελαγχολικό σε γέμισε αισιοδοξία...
Τα χρωματα του ουρανου βγαζουν μια γλυκια μελαγχολια αλλα και μια προσμονη, ποτε θα ανοιξουν για να φανει ο ηλιος.
...πραγματικά η αίσθηση της βροχής του κρύου και κάποιας μελαγχολίας είναι διάχυτη στην ατμόσφαιρα αυτού του έργου !!!!
Πολύ όορφη ακουαρέλλα. Δύσκολο να πιστέψεις ότι είναι από την Αθήνα.
Mαριέλα,όλο υπέροχη γράφω,αλλά πραγματικά είναι!Όλη η ατμόσφαιρα της βροχερής μέρας μέσα από τους όμορφους τόνους!
Φιλιά!
Γεια σου Μαριέλα! Πολύ ωραίες οι ακουαρέλες σου... Μου άρεσε πολύ η λεμονιά στο μπαλκόνι...
Wonderful work!
Congratulations.
Lúcia
Ωραία η οπτική ματιά του ουρανού πάνω από τις τις στέγες και τα κλαδιά του δένδρου με τα φύλλα, σαν να τον χαιρετούν..
Και πολύ πετυχημένος ο τίτλος!
φιλιά, καλό βραδάκι:)
της βροχής τα χρώματα, τα... λυσιμελή...
φιλιά:)
Υπάρχουν όμορφα σημεία στην Αθήνα! Εδώ έφτασε η μυρωδιά της βροχής!
Δημιουργία, ο ήλιος έρχεται πάντα μετά τη βροχή!
Art Traveller,
αυτή η ατμόσφαιρα μελαγχολίας είναι που πολλές φορές με τραβάει σαν μαγνήτης, παρόλο που συνήθως μου αρέσουν τα δυνατά χρώματα...
Και όμως Ιζα μου, είναι στην καρδιά της Αθήνας...
Ελένη, γλυκιά μαθήτρια, ευχαριστώ!
ΚΑΝΤΑΒΡ.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΠΩς ΑΠΟ ΔΩ??
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΧΑΣΑΜΕ????
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΜΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΣΑΙ!!
Hello my friend Lucia,
thank you so much!
Άστρια καλημέρα,
σε ευχαριστώ!
συχνά φροντίζω τους τίτλους γιατί τους θεωρώ συνέχεια του έργου!!
Φιλιά Αγγελίνα, καλή εβδομάδα!
σε ευχαριστώ για την παρουσία σου!
Κική μου,
πιστεύω πως παντού υπάρχουν όμορφα σημεία αρκεί να ξέρουμε να τα δούμε!!
φιλιά
Αχ τι μου θύμισες τώρα...
είναι άσχετο μα θα το πω!
όταν η κόρη μου στα πέντε της νοσηλευόταν στο Αγία Σοφία με λεϊσμανίαση, όλη μέρα ζωγράφιζε ό,τι έβλεπε από το παράθυρό της, κάτι τέτοια σπιτάκια μα με την παδική αφέλειά της, καθώς και τις νοσοκόμες, αστραφτερές, κατάλευκες και χαμογελαστές, μα με μια τεράστια ένεση στο χέρι...
όταν φύγαμε από κει, με τις καλύτερες εντυπώσεις για το προσωπικό και το νοσοκομείο και χωρίς το παραμικρό φεκελλάκι, έλεγε πως αυτοί οι δυο περίπου μήνες στο νοσοκομείο, τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά που περάσαμε εκεί, ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής της!!!!!
να είσαι καλά Μαριέλα που μου το θύμισες!
είναι περίεργο συναίσθημα, ενώ ήταν κάτι κακό, ενώ στην αρχή ψάχναμε για λευχαιμία, έχουμε και γω και η Νεφέλη μια γλυκειά ανάμνηση από κει...
logia,
φοβερή η ιστορία σου...
κι εγώ έχω φοβερές αναμνλησεις από τα 4 χρόνια που πήγαινα εκεί...
είναι περίεργο τελικά πως κάποιοι τόποι γράφουν μέσαμας...
πολλά φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου